ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ

Δυσαρθρία: Πρόκειται για μια κινητική διαταραχή της ομιλίας, η οποία χαρακτηρίζεται από δυσκολίες στην επικοινωνία του εγκεφάλου με τους μύες των αρθρωτών. Οι αρθρωτικές δυσκολίες που παρουσιάζονται οφείλονται στην εξασθένιση, καταστροφή ή παράλυση των μυών που συμμετέχουν στην παραγωγή της ομιλίας. Η δυσαρθρία μπορεί να είναι συγγενής ή επίκτητη. Οι  συγγενείς παθήσεις υπάρχουν από τη γέννηση του ατόμου, ενώ οι επίκτητες εμφανίζονται αργότερα, λόγω κάποιας ασθένειας ή κάποιου τραυματισμού. Υπάρχουν αρκετοί διαφορετικοί τύποι δυσαρθρίας, οι οποίοι εξαρτώνται από το είδος της νευρολογικής βλάβης και από το τμήμα του εγκεφάλου που επηρεάζεται. Τα συμπτώματα της δυσαρθρίας εξαρτώνται από τον τύπο της, αλλά σε γενικές γραμμές η ομιλία χαρακτηρίζεται ασταθής και μπερδεμένη. Ο ρυθμός της μπορεί να είναι πολύ γρήγορος ή διστακτικός, η προσωδία μονότονη ή ρομποτική, η αντήχηση ρινική, η ένταση της φωνής πολύ δυνατή ή πολύ χαμηλή και η ποιότητά της βραχνή. Λόγω των συμπτωμάτων αυτών, τα άτομα με δυσαρθρία πολλές φορές αδυνατούν να γίνουν κατανοητά από τους γύρω τους. Με τη βοήθεια του λογοθεραπευτή το άτομο ενδυναμώνει σταδιακά τους μύες της άρθρωσης, μαθαίνει να χρησιμοποιεί σωστά την αναπνοή του, υιοθετεί έναν αργό και σταθερό ρυθμό ομιλίας και εκπαιδεύεται στην σωστή τοποθέτηση των αρθρωτών, ώστε η ομιλία να γίνει πιο καθαρή και κατανοητή.

​

Αναπτυξιακή Λεκτική Δυσπραξία: Πρόκειται για μια κινητική διαταραχή της ομιλίας, η οποία χαρακτηρίζεται από δυσκολίες στον προγραμματισμό και στον συντονισμό των διαδοχικών κινήσεων των αρθρωτών που απαιτούνται για την παραγωγή της ομιλίας. Χρειάζεται να αναφερθεί ότι δεν υπάρχουν προβλήματα στους μύες του αρθρωτικού μηχανισμού, αλλά στην εκούσια οργάνωση και εκτέλεση των μυϊκών κινήσεων.

Τα παιδιά με αναπτυξιακή λεκτική δυσπραξία παρουσιάζουν μειωμένη καταληπτότητα ομιλίας, εξαιτίας της αστάθειας και της ποικιλομορφίας των αρθρωτικών λαθών, κατά την αυθόρμητη ομιλία. Ανάμεσα στα ποικίλα συμπτώματα, σημαντική είναι η δυσκολία στη μίμηση με σταθερή πραγμάτωση. Όσο μεγαλύτερα είναι το μήκος και η πολυπλοκότητα των λέξεων και των φράσεων τόσο περισσότερες είναι οι λανθασμένες εκφορές. Βασικό χαρακτηριστικό είναι οι δυσκολίες στη διαδοχοκίνηση, τόσο σε λεκτικό όσο και σε μη λεκτικό επίπεδο.

 

Ειδικότερα, ενώ το παιδί είναι σε θέση να παράγει σωστά μεμονωμένες συλλαβές όπως, /πα/, /τα/, /κα/ παρατηρείται σημαντική δυσκολία στον συνδυασμό αυτών των συλλαβών μέσα σε λέξεις, όπως για παράδειγμα στη λέξη «πατάκι». Μάλιστα, κατά τη διαδικασία επανάληψης αλληλουχίας συλλαβών, π.χ. πα-τα-κι, παρατηρείται ότι η κάθε εκφορά είναι διαφορετική από την προηγούμενη (ασταθή λάθη). Επιπλέον, σημειώνονται μη σταθερά φωνολογικά λάθη. Δηλαδή, μπορεί να παράγει το φώνημα /κ/ στη λέξη «καλά», αλλά να μην μπορεί να το παράγει στη λέξη «κότα». Τα παιδιά με δυσπραξία δυσκολεύονται σημαντικά στην εκφορά λέξεων, που συνδυάζουν τα φωνήματα /π/ , /τ/, /κ/ και τα ηχηρά τους /μπ/, /ντ/, /γκ/. Ακόμα, συχνά εμφανίζεται διακύμανση των προσωδιακών χαρακτηριστικών, με την παρουσία αργής, συλλαβικής ή μονότονης ομιλίας.

Η Λογοθεραπευτική παρέμβαση στην αναπτυξιακή λεκτική δυσπραξία ξεκινάει με μη λεκτικές στοματοκινητικές δραστηριότητες, με στόχο την ανάπτυξη δεξιοτήτων διαδοχοκίνησης. Το επόμενο στάδιο είναι η εκμάθηση εκφοράς μεμονωμένων φωνημάτων, ενώ στη συνέχεια ακολουθούν οι αλληλουχίες φωνημάτων. Αρχικά, η θεραπευτική διαδικασία είναι εστιασμένη στην παραγωγή λέξεων με απλή φωνοτακτική δομή. Σταδιακά, ο βαθμός πολυπλοκότητας των λέξεων αυξάνεται, με την προσθήκη συλλαβών και συμφωνικών συμπλεγμάτων. Απώτερος στόχος είναι η ένταξη των λέξεων σε φράσεις, προτάσεις και, τέλος, στην αυθόρμητη ομιλία. Η διαδικασία αυτή απαιτεί εντατικό πρόγραμμα, συνεπή και συνεχή εξάσκηση, έτσι ώστε να εδραιωθούν οι νέες δεξιότητες.